Een kort verhaal dat ik voor school heb geschreven. Hoop dat jullie het leuk vinden! Vergeet niet een berichtje achter te laten en te delen ;)
alleen
Er is een kamer die nooit open gaat Waarom, dat weet ik eigenlijk niet goed Heel vaag vermoed ik dat er straf op staat Al weet ik ook niet wie me straffen moet (Gerrit Komrij)
Het was een koude winternacht. Ik lag te bibberen in mijn bed. Ik had gevraagd om een dikke, wollen deken met van die gekleurde ruitjes. Ik kreeg niets. Ik had niet anders moeten verwachten. Mijn moeder zei altijd dat je de mensen om je heen het best zo laag mogelijk kon inschatten. Dan werd je nooit teleurgesteld als iemand je liet vallen. “Want uiteindelijk sta je er helemaal alleen voor,” sloot ze vervolgens af. Ze zei het met een zelfverzekerde houding, maar ik keek door haar heen en zag het verdriet. Ik wist heel goed dat ze doelde op papa, en op alle mannen die er na hem waren geweest. Nooit kon een man haar gelukkig maken. Nooit. Niet zo gelukkig als ze was geweest met Tony, mijn vader. Ze hadden een hele toekomst voor zich gehad. Niets kon hun geluk nog in de weg staan. Maar toen kwam de klap. Het was mijn eerste verjaardag en er was een groot feest gaande. Papa was er niet. Er is nog een hele zoekactie op touw gezet. Een zoekactie naar hem, papa, de egoïst. Na de ontdekking hebben mijn ouders geen normaal woord meer met elkaar kunnen wisselen. Wat wil je ook? Mama wist niet hoe snel ze haar koffers moest pakken. We gingen in een rustig dorpje wonen, ver weg van de drukte van de stad. Sindsdien is niets meer hetzelfde. Ook mijn leven is compleet op zijn kop gezet. We zijn na het drama van toen vijf keer opnieuw verhuisd. Naar een nieuwe beurt met nieuwe gezichten. Een nieuwe start. Maar het leven werd niet beter. Mijn moeder ontmoette andere mannen, maar ze vielen allemaal stuk voor stuk tegen. Mijn moeders hart was gebroken. Gebroken in duizenden kleine stukjes. Ik begreep hoe ze zich voelde, voelde met haar mee. Maar toen, ongeveer een maand geleden, lag er ineens een brief op de mat. Er kwamen telefoontjes, gesprekken en meer van dat soort onzin. Het was zo oneerlijk. Ik werd uit huis geplaatst. Mijn moeder was niet goed genoeg. Ik weet dat ze dat nooit hebben gezegd, maar sommige dingen begrijp je zonder ze te horen of te zien. Iedereen was tegen ons op dat moment. Waar bemoeiden ze zich eigenlijk mee?
En nu ben ik hier. En in die nacht, toen het zo koud was dat mijn tenen er bijna afvroren, besefte ik het. Ik weet niet waarom toen pas het kwartje viel, maar de kille waarheid kwam aan als een klap in mijn gezicht. Iedereen was beter af zonder mij. De kinderen uit mijn vorige klas hoefden niet meer aardig tegen me te doen als de juf onze kant op keek. De mannen die als een blok voor mijn moeder vielen, hoefden geen rekening meer te houden met een irritante tiener die telkens overal bovenop zat. En mijn moeder, mijn bloedeigen moeder was nog de gelukkigste van allemaal. Zij hoefde geen aandacht meer aan me te besteden zoals ze al die jaren had gedaan. Zij was nu eindelijk verlost van alle regels, wetten en opofferingen. Want uiteindelijk was niemand blij geweest met mijn geboorte. Ik was ontstaan uit een ongelukje en daarbij was ik ook meteen bestempeld als ‘mislukkeling’. Ik kon er niets aan doen, zo was het gewoon. Mijn bittere lot. En op datzelfde moment, het moment dat ik me dit allemaal realiseerde en de schok probeerde te verwerken, begon ik me af te vragen hoe mijn vaders leven er uitzag. Zou hij een lang en gelukkig leven leiden met die spuuglelijke trut? Ik had eigenlijk nooit aan hem durven denken. Mijn moeder had het me verboden ooit ook maar een woord over hem uit te spreken. Maar nu was ik alleen. Alleen met mijn eigen gedachten. Ik durfde het laatje in mijn hoofd te openen.
En toen opeens, na al die haatgevoelens, miste ik hem.